Belki de, yetimhanede kalan 6 yaşındaki çocuğun ayakkabıya kavuşmasıdır mutluluk. Bu fotoğrafı gördüğümde kıymetini bilmediğim çok şey olduğunu fark ettim;rengi uysun diye aldığım ayakkabıyı,çantayı ve daha nicesini ve hiçbirini aldığımda bu kadar sevinmediğimi...Şükretmemiz gereken o kadar çok şey gizli ki bu siyahına beyaz düşmüş fotoğrafta... Fotoğrafın karasını gülümsemesiyle aydınlatmış bu güzel çocuktan öğrenmemiz gereken çok şey var.
Her şeyimiz var.Güzelliğiyle çirkinliğiyle dünyayı gören gözlerimiz,kalem tutan,hakka uzanan ellerimiz...Çok kıymetli lütuflar bunlar...
Şehrin gürülüsünü de kuşların cıvıltısını da duyabiliyoruz.Bizi canından daha çok seven annemizin kokusunu doya doya içimize çekebiliyoruz.Başımızı sokabildiğimiz bir evimiz, yiyecek yemeğimiz,bizi düşünen ailemiz,bize değer veren,seven dostlarımız var.Biz insanlar kaybetmeden bilemiyoruz çoğu şeyin değerini,avuçlarımızın arasından kaymadan fark edemiyoruz ne yazık ki...
Hastalandığımızda ne kadar çaresiz kalsak da,iyileşince unutuyoruz sağlığın kıymetini...Gülmenin kıymetini;gözyaşları içinde boğulmadan anlayamıyoruz,aç kalmadan fark edemiyoruz yemeğin lezzetini ...
Unutmamalıyız bunların imtihandan ibaret olduğunu.Sahibi olduğumuz her şeyden hesaba çekilebiliceğimizi,sustuklarımızdan çok konuştuklarımızdan sorumlu olduğumuzu...
Şükretmeliyiz sahip olduğumuz ve olamadığımız her şey için...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder